Budząc cienie

Czytając mój własny wpis o tym, jak uwielbiałam obserwować cienie na idealnie skoszonej trawie w Gaju i o tej nostalgii, którą czułam widząc ogród tak strasznie zapuszczony ( co było, nie wróci) postanowiłam sprzeciwić się naturalnemu porządkowi rzeczy. A właśnie, że będą cienie! I zabrałam się za koszenie. Kto kiedyś kosił ten wie, jaka to męka, kiedy trawa i chwasty, czyli ogólnopojęte zielsko sięga do kolan ( okazjonalnie do pasa), a do tego, jak kosiarka to małe elektryczne gówienko ( normalną spalinową ukradli wiosną...) to już w ogóle nie jest wesoło. Dodatkowo w efekcie poczynań mojego ojca na trawniku wyrosła potężna sterta gałęzi/pni, desek itp. Musiałam to wszystko wyciągać, łamać i palić. Już wtedy ledwo żyłam...Spędziłam 7 godzin przy kosiarce ( odliczając przerwę na obiad i takie tam) SIEDEM! Nie czuję rąk, nóg, pleców, ramion i stóp. Może coś pominęłam z tego, co jeszcze tam mam, ale ciężko się zorientować, kiedy tego nie czuję!
Ale wykosiłam, prawie jak okiem sięgnąć ( prawie, bo dalej nie sięgał kabel) Cienie prawie wróciły. Prawie, bo na trawie leży jeszcze tona siana, które zgrabię jutro. W pewnym momencie byłam już tak zmęczona, że myślałam, że nie dam rady, ale dałam...Mówiłam, że jeśli chodzi o trawnik, to przechodzę sama siebie. Jest to tak dla mnie niezrozumiałe, jak to, że w depresji sprzątam cały dom na połysk. Myślę, że tu jedno ma coś wspólnego z drugim, ale jeszcze nie wiem, co.
Minus całej akcji. Przy koszeniu chyba za dużo mi krwi do mózgu napływa, bo już nie myślę, ale MYŚLĘ!
No i wymyśliłam, coś z czego powodu teraz siedzę smętna i sączę malinowe piwo z marsową miną. Ech...Mam nadzieję, że nic więcej przy grabieniu nie wymyślę. Bo jutro też jadę do Gaja...