Zielona perfekcjonistka

Normalnie jestem osobą żyjącą w swoistym chaosie, choć naprawdę staram się tworzyć ład i porządek ( przynajmniej czasem) Bywa, że robię rzeczy nieporządnie, coś zaczynam i tego nie kończę ( to notorycznie) jest natomiast taka jedna rzecz, taka wąska przestrzeń mojego małego perfekcjonizmu. Jest to koszenie trawnika. Robiłam to od lat w ogrodzie moich rodziców. Nie ukrywam, że to jest jedno z moich ulubionych zajęć. Ogród był bardzo duży i skoszenie go w całości zajmowało mi jakieś 2h( JEŚLI trawa nie była zbyt wysoka), ale w sezonie potrafiłam to robić co trzy dni, żeby mieć idealna trawę. Koszenie nie może być byle jakie! Trawa najładniej się układa, kiedy kosi się idealnie równymi pasami. Co wymaga precyzji, wysiłku i konsekwencji. Ale jaki efekt. Pamiętam, że po całej operacji potrafiłam godzinę siedzieć i patrzeć, jak zachodzi słońce, a cienie miękko skaczą po mojej perfekcyjnej trawie. Albo kiedy jesienią snuje się po niej dwudziesto centymetrowa mgła. Kiedy leżą na niej złote opadłe z drzew liście, na niej! a nie gdzieś w niej, zbłąkane, jak to bywa w niezadbanych ogrodach.
Teraz, kiedy mieszkam w mieście, mój trawnik nie jest już moim. Kosi go ktoś inny metodą "to tu, to tam" i tylko te kilkanaście metrów najbliżej domu. Głębiej w ogrodzie trawa sięga kolan. Gdzieniegdzie leżą pousychane tuje ( efekt "sprzątania" mojego ojca ) i gałęzie. Budzi to we mnie nostalgie...To co było już nie wróci... Moja wieczna tęsknota za zielonością otwiera szerzej oczy. I choć tu przy kamienicy tez mamy ogród, o wiele bardziej zadbany i "bogaty" niż w Gaju i też jest zielono, to jednak ta świadomość, że dookoła mnie są bloki i wszechobecny beton sprawia, że nie czuję się dobrze. Jednak ta wieś wchodzi w człowieka...i choć 14scie pierwszych lat spędziłam w Krakowie to bardziej czuję się przywiązana do "tych łąk zielonych" których i tak pod Krakowem coraz mniej, niż do surowego szumu miasta.